[005] Odmiany

Konie często mają białe plamy na sierści zwane odmianami, Są one pomocne w identyfikacji. Stowarzyszenia hodowców ściśle określają liczbę oraz umiejscowienie odmian dozwolonych dla danej rasy. Posiadanie lub brak odmian często jest warunkiem rejestracji konia.

ODMIANY NA GŁOWIE

Gwiazdka: mały biały znak umieszczony na czole, najczęściej o kształcie diamentu.

Strzałka: wąski pasek białych włosów na grzbiecie nosa.

Latarnia: szeroki pas białej sierści zwykle zaczynający się na czole, prowadzący aż do górnej wargi.

Łysina: podobna do latarni, ale obejmująca szerszy obszar.

Chrapka: mała gwiazdka znajdująca się pomiędzy otworami nosowymi.

Biały nos: plama otaczająca nozdrza, podobna do chrapki.

Mleczny pysk: biała okolica chrap i warg.

Mączny pysk: odmiana jak powyższa, tyle, że jasnobrązowa, częsta i kuca exmoor.

Warga: odmiana na wargach lub wokół nich.

Rybie oko: zwykle jedno z oczu ma białą, błękitną lub biało-niebieską, a nie brązową tęczówkę.

Twardówka: zewnętrzna błona gałki ocznej jest biała - typowe dla appaloosa.

ODMIANY NA CIELE

Czarne plamy: „skarpetki”, grzywa, ogon oraz pysk i zakończenia uszu, oczywiście w czarnym kolorze, często spotykane u gniadych koni.

Lniana grzywa i ogon: włosy w jasnokremowym kolorze, częste u kasztanów.

Pręga grzbietowa: pas czarnych lub ciemnobrązowych włosów przebiegający wzdłuż grzbietu, od kłębu do ogona, szczególnie charakterystyczny dla ras prymitywnych oraz maści bułanej. Czasami występuje wraz z pręgą kłębową położoną poprzecznie.

Jabłka: koła lub pierścienie ciemnej sierści na jasnym tle. Najczęściej u koni siwych, ale bywają przy każdym umaszczeniu, zwłaszcza gniadym. Bardziej widocznie w okresie wymiany włosa, wiosną i jesienią.

Wicherki: zwane również krowimi liźnięciami, to miejsca, w których włosy Rona pod innym kątem, tworząc formacje kształtem przypominające rozety. Zwykle znajdują się na piersi i spodniej części szyi. Mogą się jednak pojawiać w każdym miejscu i są znakiem szczególnym branym pod uwagę przy identyfikacji zwierzęcia. Interesujące jest to, że już od dawna Arabowie i Indianie przykładali dużą wagę do ich umiejscowienia oraz kształtu. Niektóre traktowali nawet, jako ostrzeżenie - takie konie nie były sprzedawane. Ciekawostką historyczną jest, Asva Sastra, XIV wieczna księga w języku Hindi, opisująca ze szczegółami znaczenie i wagę wicherków, a także innych odmian.

ODMIANY NA KOŃCZYNACH

Skarpetki: pasy białej sierści od koronki do stawu nadgarstkowego lub skokowego.

Pończochy: pasy białej sierści od koronki aż do miejsca powyżej stawu nadgarstkowego lub skokowego.

Koronka: biały pas sierści wokół koronki kopyta.

Gronostajowa odmiana: czarne lub brązowe nakrapianie skarpetki w rejonie koronki bądź pęciny.

Prążki zebroidalne: pierścienie ciemnej sierści dokoła dolnych partii kończyn u ras prymitywnych.

ODMIANY NA KOPYTACH

Niebieskie: róg kopytowy ma granatowoczarne zabarwienie. Powszechnie jest on uważany za twardszy i bardziej wytrzymały niż róg jasny, choć nie znalazło to naukowego potwierdzenia.

Białe: róg kopytowy ma jasne zabarwieniem występuje to często wraz z odmianami na kończynach.

Paskowane: wzdłuż kopyta widoczne są naprzemienne jasne i ciemne paski - częsta cecha i u appaloosa i innych nakrapianych koni.

METODY OZNACZANIA W CELU IDENTYFIKACJI

Wymrażanie: bezbolesny zabieg polegający na przykładaniu do skóry specjalnej metalowej metkownicy zamrożonej uprzednio w ciekłym azocie. Niska temperatura powoduje zniszczenie komórek produkujących barwnik - włosy odrastają białe, tworząc trwały znak zawierający litery i cyfry.

Wypalanie: jest to typowe dla koni półkrwi, np. Hanowerów czy Oldenburgów, jak również brytyjskich kuców. Niektóre żegadła (przyrząd do wypalania) odwzorowują znak rasy, numer stada lub prywatny znak właściciela. Oznaczenia są trwałe, a umieszcza się je na barku bądź zadzie konia. Niestety, taki zabieg jest bolesny.

Znakowanie kopyt: kod pocztowy właściciela jest wypalany gorącym żegadłem na rogu kopyta. Bezbolesne, ale wymaga ponawiania co pół roku, gdyż kopyta rosną i są skracane jak paznokcie.

Chipowanie: za pomocą specjalnego przyrządu mikrochip jest wszczepiany pod skórę na szyi zwierzęcia przez lekarza weterynarii. Dane konia i właściciela są umieszczone w systemie komputerowym, a chip może być odczytany za pomocą skanera. Zabieg ten powszechnie stosuje się również u psów i kotów.